I «Perfect Days» møter vi Hirayama. Jobben hans er å vaske offentlege toalett, i Tokyo. Han lever eit rutinemessig liv. Filmen handlar om det som er smått, men samtidig vesentleg og verdifullt i livet.

Musikkassettane hans er viktige for han, og bøkene hans. Hirayama har ikkje TV, bruker ikkje internett, men han er glad i tre, og han er glad i å fotografere tre. Når ei ung niese kjem på vitjing, representerer dette eit brot på rutinen; livet blir annleis. Vi får òg små hint om at livet til Hirayama ikkje alltid har vore like balansert.

Wim Wenders blir 80 i sommar. Han blir gjerne, saman med Herzog og Fassbinder, rekna for å vere ein av dei aller fremste innan det ein kan kalle ny tysk film. Han hadde stor kinosuksess med «Paris, Texas» frå 1984 og «Der Himmel über Berlin» («Lidenskapens vinger») frå 1987. Nobelprisvinnaren Peter Handke var med og forma manus til sistnemnde film.

«Perfect Days» vann to prisar i Cannes i 2023. (Hovudrolleinnehavaren Kôji Yakusho fekk prisen for beste skodespelar.) Adressa skriv: «En oppløftende og vakker film for vår tid».

Sandra og Samuel bur i ein landsby i Alpane. Sonen deira er 11 år. Samuel blir funnen død i snøen. Her er på sett og vis tre moglegheiter. Er det ulukke, sjølvmord eller drap?

Sandra blir klaga for mord. Ein kan kalle filmen eit rettsdrama. Det har blitt sagt om filmen at han er spennande til siste scene. Det kjem fram at Sandra og Samuel har krangla, i fleire år. Paret har ikkje hatt noko enkelt forhold. Vi får vite om utruskap og vi får vite om andre løyndommar. Det handlar òg om å lyge og om å vere upåliteleg. Men om ein har løyndommar og lyg og er upåliteleg, treng ein ikkje vere mordar.

Det er ikkje lett for sonen Daniel å oppleve at forholdet mellom foreldra hans blir så grundig gjennomgått i rettssaka. Milo Machado Graner spelar sonen Daniel med stort truverd. Sandra Hüller får mykje ros for tolkinga si av kona og mora Sandra.

Norsk filmklubbforbund karakteriserer filmen som «en strålende fransk thriller […] med et sylskarpt manus». NRKs Filmpolitiet seier: «Filmen er så velspilt at det svir, med forrykende dialogscener og fengslende nærbilder.» Filmen vann Gullpalmen i Cannes og står blant anna oppført med fem Oscar-nominasjonar.

«Cold War» er i høgste grad ein europeisk film! Filmen byrjar i Polen i 1949. Komponisten Wiktor møter songaren og dansaren Zula. «Det er en varm, sår og utfordrende kjærlighetshistorie». Kjærleiksforholdet blir sett på harde prøver i eit Europa som er delt. Det er kald krig. Dei ytre omstenda er ein av grunnane til at dei to forspiller sjansane sine; gong på gong. Filmen skildrar vel eit Aust-Europa der folk blir utsette for propaganda, der menneske mistrur kvarandre, der ein t. d. kan bli klaga for spionasje. Ein kan kanskje seie at viss vi skal forstå det Europa som vi i dag lever i, må vi forstå Den kalde krigen, denne filmen minner oss på korleis det var å leve i ein delt verdsdel.

Den eine av dei to kjærastane rømmer vestover mens truppen er på vitjing i Aust-Berlin. Filmen tek oss med til Berlin, til Jugoslavia, til Paris. Det handlar om ein komponist som møter ein songar dette, og musikken i filmen får skryt! Filmfotografen Lukasz Zal får òg skryt frå kritikarane: «Bildene er så vakre at man nesten må gråte.» Avslutningen er kan hende ikkje heilt truverdig, men det blir sagt at dette spelar ein «mindre rolle».

Birger Vestmo i NRK likar filmen, han gir ein seksar! Han skriv blant anna: «Filmen starter med flere ekstremt nydelige fremføringer av polsk folkemusikk». I Cannes fekk Paweł Pawlikowski prisen for beste regi. Filmen er i svartkvitt.

Filmen er valdeleg, han var forboden i årevis i Noreg og hadde norsk kinopremiere først i 1982, med aldersgrense 18 år. Dette er ein klassikar!

Sergio Leone er ein del av den italienske filmhistoria. Lange, uklipte scener er eit av hans kjenneteikn. Men sjølv om regien er italiensk, og europeisk, i tråd med vårens tema i filmklubben, Europa, så er skodespelarane angloamerikanske.

Her er tre hovudpersonar. Clint Eastwood spelar The Man with No Name; den gode. Lee Van Cleef har rolla som Angel Eyes, ein sadistisk leigesoldat; den vonde. Eli Wallach spelar Tuco, The Rat; den grufulle. Filmen handlar i korte trekk om at desse tre revolvermennene skal finne 200 000 dollar som er gravne ned på ein kyrkjegard.

Det kan godt hende at folk har sett denne filmen før, men som NFK skriv: «Leones film er så ekstremt gjennomført estetisk sett at den tåler utallige gjensyn.» Norsk filmklubbforbund skriv på sine nettsider: «Ennio Morricones tema fra filmen er sannsynligvis det mest kjente stykke filmmusikk som noengang er skrevet […]». «Clintern» skal feire 95-årsdag i mai. Då denne filmen blei spelt inn, var han 36.